Zapraszamy Państwa do zapoznania się z kolejnym artykułem opracowanym w ramach projektu „Pełno(s)prawni na rynku pracy – program aktywizacji społeczno – zawodowej osób niepełnosprawnych z woj. opolskiego”.
Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.
Czy pracodawcy chętnie zatrudniają osoby z niepełnosprawnością?
Czy obawiają się czegoś?
Z czego wynika niechęć jednych i wielkie obawy innych?
Próbując odpowiedzieć na te pytania postaram się odnosić je do praktycznych doświadczeń trenerów pracy.
Cześć pracodawców, z grupy która nigdy wcześniej nie zatrudniała osób z orzeczoną niepełnosprawnością, nie ma wyobrażania jak ta współpraca może wyglądać.
Stereotypowo postrzegają osoby z niepełnosprawnością jako mniej wydajne, roszczeniowe, konfliktowe a cały system współpracy wyobrażają sobie jako bardzo skomplikowany poprzez procedury, obowiązki i utrudnienia dla pracodawcy a tylko i wyłącznie ułatwienia dla pracownika.
Prawda jak zwykle leży gdzieś po środku.
Dlatego aby ten lęk przed nieznanym zmniejszać, oswajać się z tym co nowe, trenerzy pracy działają na następujących etapach i szczegółach w kontakcie z pracodawca:
– informowanie pracodawcy o roli trenera pracy. Efektem jest poczucie bezpieczeństwa i dostrzeganie możliwości pomocy w sytuacjach trudnych;
– uświadamianie pracodawcy na temat niepełnosprawności beneficjenta, wiedza na temat tego czym jest konkretna niepełnosprawność, trudności jakie mogą w związku z tym występować w pracy, sytuacje jakie mogą się pojawiać;
– uwrażliwianie pracodawcy na niepełnosprawność. Jest to jest szczególnie ważne w przypadku pracodawców na otwartym rynku pracy, którzy wcześniej nie mieli styczności
z niepełnosprawnymi pracownikami. Pracodawcy z tej grupy mają zazwyczaj bardzo małą wiedzę w tym zakresie;
– pomoc w aklimatyzacji beneficjentów i nawiązaniu pozytywnych relacji
ze współpracownikami. Najczęściej w początkowej fazie współpracy zarówno beneficjenci
jak i ich współpracownicy odczuwają skrępowanie oraz niepewność w relacjach;
– pomoc beneficjentowi w pierwszych dniach pracy, w organizowaniu i planowaniu zadań.
Niestety nie zawsze jest taka możliwość (specyfika zakładu pracy).
Korzyść: nie trzeba angażować innych pracowników do pomocy nowemu pracownikowi, sprawniejsza komunikacja, mniej sytuacji stresujących i zniecierpliwienia na początku współpracy.
– wsparcie pracodawcy w sytuacjach problemowych trudnych (problemy w rozumieniu i wywiązywaniu się z obowiązków, pobyt beneficjentów w szpitalu, chorobowe itp.);
– monitorowanie na bieżąco pracy beneficjentów. Motywowanie ich do utrzymania pracy, odpowiadanie na wszelkie pytania zarówno pracodawcy jak i pracownika.
Efekt: pracodawca potrafi otworzyć się na niepełnosprawność, osoba z niepełnosprawnością ma poczucie swojego miejsca w zespole, a praca jest wykonywana zgodnie z wytycznymi i w określonym czasie.
Autor:
Dorota Piechowicz – Witoń, trener pracy koordynujący w Opolskim Centrum Wspierania Inicjatyw Pozarządowych.
Poprzedni
Generator